Het HYPE netwerk biedt ambitieuze jonge professionals de kans om hun kennis over de Europese Unie te verdiepen, hun professionele vaardigheden te vergroten en aan hun persoonlijke ontwikkeling te werken. Zo nu en dan schrijven de HYPE-leden een column over een onderwerp dat hen interesseert en/of waarover zij een duidelijke mening hebben, welke ze willen delen met een groter publiek. Wil je zulke columns niet missen? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief!
Deze column is geschreven door Rik Rutten, Politiek-financieel redacteur bij de NRC. Deze column reflecteert uitsluitend een persoonlijke visie.
———-
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een Amerikaan ben tegengekomen die de overheid zó zat was dat hij of zij nog maar één oplossing zag: afscheiding, doei, weg met Washington. Toch was dit jarenlang hoe de grootste euro-critici, boos of achteloos, naar Brussel keken: als iets dat je kon opheffen. Maar de eurosceptici worden machtiger – en wijzer. Gelukkig maar.
Dat Europa meer is gaan leven, is een feit. Je kunt geen donder geven om politiek en toch weten wie Ursula von der Leyen is (of ja, ongeveer dan). En je kunt er niet omheen dat dit niet gebeurd was als de Europese Unie een aangelegenheid voor pragmatici, technocraten en liefhebbers was gebleven. Dus hierbij een oproep: koester ook eens de kont-tegen-de-kribgooiers.
De afgelopen vijf jaar volgde ik voor NRC de Haagse politiek, van Financiën tot Forum voor Democratie en de PVV. Ik rolde per toeval in de stikstofcrisis en raakte gefascineerd. De crisis bleek voor tal van politici een uitnodiging om te goochelen met feiten, maar daaronder zat wel degelijk een wezenlijke discussie: over wat een land aan kon, aan vervuiling én aan regels.
Ja, je kon klagen dat een natuurcrisis nu ‘politiek’ geworden was. Dat verwijt hoorde je nogal eens langskomen. Maar dit ging wel om de grootste verbouwing van de Nederlandse landbouw in een halve eeuw. Had je daar géén maatschappelijk debat over willen voeren?
Hoe vaker ik erover nadacht, hoe meer ik het zag. En nergens zo veel als in het EU-dossier. Als ik de columns van Diederik Samsom las, die smalend vaststelde dat hij zich in Brussel eindelijk volledig op de inhoud kon storten omdat de hijgerige pers die hij uit Den Haag kende hier afwezig was, kon ik me iets bij zijn gevoel voorstellen. Maar ik voelde ook iets anders: ongemak.
Daarom ga ik zelf naar Brussel. Na de zomer ga ik aan de slag als de nieuwe EU-correspondent van NRC. Ik ben niet van plan om mijn carrière te maken met stukjes in de krant over kromme bananen of schandalige regels die de uitstoot van stofzuigers (integendeel, ik wil nog wel een opschrijven dat die regel straks zes kerncentrales per jaar aan energieproductie scheelt). Maar ik wil ook niet gaan schrijven over een EU die door saboteurs omver dreigt te worden gegooid.
Het tegendeel is waar. Er staat veel op het spel, maar de Europese Unie kan wat hebben. Volwassen worden gaat niet zonder groeipijn. En als jullie me daarbij willen helpen (of het absoluut niet eens met me zijn), stuur me dan vooral een mailtje [mailto:r.rutten@nrc.nl]. Tot in Brussel.